Według najnowszych danych opublikowanych przez Eurostat, produkcja w segmencie akwakultury w Unii Europejskiej wyniosła w 2023 roku niemal 1,1 mln ton o wartości 4,8 miliarda euro. Akwakultura, czyli kontrolowana hodowla ryb, mięczaków, alg i skorupiaków, stanowi istotny element europejskiego sektora żywnościowego.
Hiszpania utrzymuje pozycję lidera z produkcją na poziomie 242 754 ton, co stanowi 23,1% całkowitej produkcji UE. Na kolejnych miejscach plasują się Francja (186 561 ton; 17,8%) oraz Grecja (140 908 ton; 13,4%).
Analiza danych z lat 2008-2023 pokazuje, że wielkość produkcji akwakultury w UE utrzymywała się na względnie stabilnym poziomie około 1,1 miliona ton. Trend ten kryje jednak zróżnicowane zmiany w poszczególnych krajach – podczas gdy w Grecji produkcja systematycznie rosła, w Hiszpanii odnotowano znaczący spadek w porównaniu z 2018 rokiem, a we Francji po 2018 roku poziom produkcji pozostał relatywnie stabilny.
Europejska akwakultura koncentruje się głównie na hodowli ryb takich jak pstrąg, dorada, labraks, karp, tuńczyk i łosoś oraz mięczaków, w tym małży, ostryg i małży wenusów. Pod względem żywej wagi małże stanowią ponad jedną trzecią całkowitej produkcji akwakultury UE (34,5%), następnie pstrąg (15,8%) i dorada (10,0%).
Pstrąg okazał się najbardziej wartościowym gatunkiem produkowanym w 2023 roku, stanowiąc 17,7% całkowitej wartości sektora akwakultury. Na kolejnych miejscach znalazły się labraks (13,3%) i dorada (12,0%).
Warto zauważyć, że akwakultura stanowi jeden z kluczowych elementów zastosowań typu dual use w kontekście rozwoju morskiej energetyki wiatrowej. Farmy wiatrowe na morzu stwarzają możliwości dla zintegrowanych systemów produkcji żywności, gdzie infrastruktura wiatrowa może służyć jako platforma dla instalacji akwakultury. Takie podejście pozwala na maksymalizację korzyści ekonomicznych z zajmowanej przestrzeni morskiej, jednocześnie wspierając zrównoważony rozwój zarówno sektora energetycznego, jak i produkcji żywności. Instalacje akwakultury zintegrowane z morskimi farmami wiatrowymi mogą przyczyniać się do zwiększenia akceptacji społecznej dla inwestycji offshore wind, oferując dodatkowe miejsca pracy i wzrost produkcji żywności bez zajmowania dodatkowej przestrzeni.
