16 listopada podczas trzeciej edycji Hydrogen Conference, odbywającej się na Uniwersytecie Warszawskim, zaprezentowano raport: Analiza zapotrzebowania na wodór odnawialny RFNBO w Polsce do 2030 r. Organizatorem wydarzenia był Klub Energetyczny, Wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytut Energetyki – Instytut Badawczy.
Raport przygotowany przez zespół naukowców pod kierunkiem dra hab. Grzegorza Tchorka, profesora Instytutu Energetyki dotyczy sektora przemysłowego (przemysł chemiczny, rafineryjny, hutnictwo, ciepłownictwo i elektroenergetyka), transportowego (transport morski, lotniczy i lądowy).
Na podstawie przeprowadzonych analiz uwzględniających Dyrektywę RED III oraz rozporządzenia FuelEU Maritime, REFuelEU Aviation i AFiR dokonano szacowania popytu na wodór w poszczególnych sektorach w dwóch scenariuszach – bazowym (zakładającym użycie wodoru RFNBO w dotychczasowych sektorach) oraz rozszerzonym (zakładającym użycie wodoru RFNBO w dotychczasowych sektorach oraz nowych zastosowaniach-hutnictwo, ciepłownictwo, nowoczesna petrochemia).
W sektorze przemysłowym, gdzie w 2022 r. największym konsumentem wodoru był sektor rafineryjny oraz chemiczny (produkcja nawozów), popyt na wodór odnawialny może wynosić w 2030 r. odpowiednio ok 190 000 ton wodoru w scenariuszu bazowym oraz w scenariuszy rozszerzonym ok 211 000 ton.
W sektorze transportowym, w scenariuszu bazowym popyt na wodór RFNBO w 2030 r. może wynosić ok 6 900 ton a w scenariuszu rozszerzonym ok 22 000 ton.
Łącznie popyt na wodór RFNBO w 2030 r. może wynosić w scenariuszu bazowym ok 227 000 ton wodoru oraz ok 250 000 ton wodoru w scenariuszu rozszerzonym.
Realizacja celów RED III w zakresie RFNBO spowoduje konieczność rozwoju około 9,4-10,3 GW fotowoltaiki lub 4,7 – 5,2 GW wiatru na lądzie lub 3,1-3,4 GW wiatru morskiego (prawdopodobny będzie mix tych źródeł).
Dla realizacji produkcji wymaganych wolumenów wodoru RFNBO w 2030 r. niezbędne będą inwestycje na poziomie 37,6 – 41,2 mld zł w fotowoltaikę lub 32,69 – 36,19 mld PLN w wiatraki lądowe lub 38,4-40,8 mld PLN (według cen z 2022 r.).
Do zasilenia instalacji produkcji wodoru RFNBO konieczne będzie zabezpieczenie 10,6-11,8 TWh energii elektrycznej tylko w 2030 r. (wartości te będą rosnąc od 2035 r. wraz z kolejnymi celami RFNBO).
Przy założeniu 10-letniego okresu wsparcia (2027-2037 r.) dla projektów realizujących cele RFNBO na 2030 r. wymagany poziom pomocy publicznej może wynieść 31– 34 mld zł, a dla realizacji kolejnych celów RFNBO na 2035 r. i dalej wymagane będzie prawdopodobnie zabezpieczenie kolejnych środków budżetowych.
Luka finansowa w wysokości 31–34 mld zł nie uwzględnia szeregu kluczowych inwestycji systemowych np. nakładów niezbędnych na sieci energetyczne (wodorowe, gazowe i elektroenergetyczne), infrastrukturę magazynową, rozbudowę oraz dostosowanie infrastruktury odbiorczej. Tym samym ostateczny poziom nakładów na rozwój gospodarki wodorowej w Polsce może być kilkukrotnie wyższy.
Dyrektywa RED III oraz Rozporządzenia: 2a FuelEU Maritime, 2b. REFuelEU Aviation 2c. AFiR wyznaczają cele ilościowe w zakresie dekarbonizacji sektorów trudnych do elektryfikacji narzucając wykorzystania wodoru odnawialnego i paliw pochodnych (RFNBO – Renewable fuels of non-biological origin (Według definicji RFNBO jedynymi źródłami energii, które mogą służyć do ich produkcji mogą być źródła „pochodzenia niebiologicznego”, czyli energia elektryczna pochodząca z wiatru, słońca i wody zasilająca instalację elektrolizy do produkcji wodoru.)
-w sektorze przemysłowym udział RFNBO w wykorzystywanym wodorze na poziomie co najmniej 42%,
-w sektorze transportu udział RFNBO w końcowym zużyciu energii na poziomie 1%
-w transporcie morskim udział RFNBO w końcowym zużyciu energii na poziomie 1,2%,
– w transporcie lotniczym udziału syntetycznych paliw lotniczych w końcowym zużyciu paliw na poziomie 0,7%.
Pełna wersja raportu dostępna jest na stronie HYDROGENCONFERENCE.PL
